Berichten in de kranten doen soms verbazen vooral als er ander nieuws tegenover staat in een later tijdperk. Recentelijk werd bekend dat de sociale woningbouw stagneert ofwel dat er minder huizen in opdracht door de diverse woningbouwverenigingen, worden gebouwd dan officieel is gepland. Dit gegeven heeft vooral te maken van de stijgende prijzen van materialen, waarbij zelfs van een verhoging van 28% vergeleken met vorig jaar wordt genoemd. Vooral jongeren, die willen gaan trouwen of samenwonen en die officieel voor sociale woningbouw in aanmerking komen, worden gedupeerd daar ze op een steeds langere wachtlijst terecht komen.
Het tegenovergestelde vond ik in de berichtgeving over de stad Groningen in een krant van eind december 1970 waarin werd vermeld dat een huis in de Jacobstraat, gelegen tussen Oosterweg en Meeuwerderweg in de Oosterpoort, al 21 jaren leeg stond. En met steeds grotere verwondering werd er door de diverse bewoners van de straat gesproken over het gegeven dat het perceel op nummer 7 al meer dan twee decennia leeg stond.
Jacobstraat 7 (foto: Hans Knot)
Volgens een aantal van de bewoners van de Jacobstraat zou het toch redelijk bewoonbare pand al sinds 1949 niet meer in gebruik zijn geweest. Er stonden wel zichtbaar meubelen in de kamer maar dit was destijds nog niet om kraken te voorkomen. Vanuit het Gemeentelijk archief waren ook gegevens opgedoken waaruit naar voren kwam dat er een oudere dame tot de maand februari in 1969 nog was geregistreerd op het voornoemde adres. Maar de door de krant ondervraagde buren was deze dame nauwelijks op nummer 7 woonachtig geweest.
Het bleek dat er veel onderling toezicht was en er ook veel verbazing was over de langdurige leegstand van deze woning, destijds onderdeel van een typische volksbuurt van de minder draagkrachtige families, zoals we die heden ten dage zouden noemen. Eén van de familieleden uit de straat was zelfs een keer naar het Huisvesting Bureau van de Gemeente Groningen gegaan en werd daar gewaar dat een familie zich in 1950 had gemeld dat men, met vier kinderen op een kamer levende, wel zin had in een meer bewoonbaar onderkomen. Nummer 7 aan de Jacobstraat werd wel genoemd maar men meldde bij de officiële instantie dat op papier het pand op nummer 7 nog steeds bewoonbaar was.
Observatie destijds door een journalist van het Nieuwsblad van het Noorden leverde de conclusie dat het huis niet echt bewoonbaar was want het dak zou zo lek als een zeef zijn geweest. Buurtbewoners hadden wel geconcludeerd dat af en toe personen, waarschijnlijk studenten, via de achterdeur een kijkje kwamen nemen maar al snel door hadden dat ze geen trek hadden om het huisje te betrekken.
De heer van Rhee was destijds in 1970 directeur van het Groninger Gemeentelijk Huisvestingsbureau en hij was van mening dat een woning, die 21 jaar lang niet bewoond was geweest en waarbij totaal geen onderhoud was gepleegd zeker in de categorie ‘onbewoonbaar verklaard’ diende te worden geplaatst. Wel wist hij aan eerdere informatie toe te voegen dat de officieel tot eind 1969 geregistreerde oudere dame overleden was verklaard, maar dat familieleden niet waren op te sporen, laat staan de sleutel van het huis was op te eisen. Woonruimte te kort is er van allen tijde. Trouwens het huis staat er heden ten dage uitstekend bij.
foto: Hans Knot
